Blur

No i co? Wrócili, zagrali koncerty, nagrali jeden! utwór i… Po tak długiej przerwie, po tym jak się znowu zaczęli dogadywać tylko tyle? Krąży plotka, że Blur nagra jednak płytę. Ale kto ich tam wie… Ostatnia to płyta live.

The White Stripes live

Będą istnieli czy nie będą? Jack White zapracowany. Meg White nie może latać samolotami, wciąż krytykują ją za grę na perkusji… Najważniejszy rockowy alternatywny zespół ostatnich lat może już nic nie nagra, nie zagra żadnego koncertu… Cieszmy się zatem z ostatniej koncertowej płyty.

Jerzy Sosnowski – Instalacja Idziego

No wiadomo, polska powieść! Musi być więc patos, patriotyzm, historia, wiara, polskie mity, narodowy charakter, konflikty, cuda wianki. No i mamy to w bardzo aktualnej powieści Sosnowskiego „Instalacja Idziego”.

Ale nie bój nic, nie jest źle. Nie znudzisz się, drogi czytelniku, w trakcie lektury. Owszem, są rozważania na wyżej wymienione tematy, ale wszystko autor opakował w formułę powieści z zagadkami, przeplataniem się losów głównych bohaterów jak choinkowego łańcucha. Środowisko dziennikarzy, księży, artystów, tak zwanej inteligencji. Sosnowski dobrze je zna, sam jest między innymi dziennikarzem.

Facet w kolejnym małżeństwie, który dowiaduje się, że ma dorosłego syna, to wątek, który zmrozi wszystkich panów. Na dodatek jego syn zaczyna… No, nie zdradzę, spokojnie! Posiada zadziwiające moce. Sporo się dzieje, jak wspomniałem dużo typowo polskich rozważań i dzielenia włosa na czworo, ale w dobrym stylu.

Muniek

Płyta solowa nagrana przez wokalistę T.Love z Janem Benedkiem, byłym gitarzystą tej formacji. Zygmunt Staszczyk zresztą lubi współpracować z innymi poza zespołem.

Muniek jak to Muniek, próbuje śpiewać, sepleni, daje powody do plotek (był pijany na koncercie czy nie był?). Ma ten człowiek jednak dziwny urok jako śpiewak…

Muchy

Niedługo jesień, będzie po muchach, trzeba zawczasu o nich napisać… Tym bardziej, że nagrali płytę, drugą w karierze. Po pierwszej okrzyknięto ich niezwykłym zjawiskiem na polskiej scenie muzycznej. Członkowie zespołu Michał Wiraszko, Piotr Maciejewski, Tomasz Skórka, Szymon Waliszewski, znani są również spoza grupowej działalności. Poznaniaków możnaby zaszufladkować na przykład jako alternatywę, ale przecież tak naprawdę grają rocka. Jednych zachwycają, innych denerwują (np. manierą wokalną).

Kyst

Folk, post-rock, muzyka eksperymentalna i improwizowana, to podstawowe składniki wykorzystywane przez polskich chłopaków z zespołu Kyst. Plus alternatywni muzycy gościnnie na debiutanckim albumie. Reakcje są skrajne: jedni nie mogą się nachwalić, inni twierdzą, że kompozycje są słabe i ogólnie wieje nudą. Najlepiej jak zwykle przekonać się samemu.

Owl City

Był sobie młody chłopak, żył sobie gdzieś w USA, nagrywał sobie piosenki w sypialni, a potem już nie był sobie, bo właśnie robi karierę. Owl City to jednoosobowy projekt synthpopowy, z ładnymi melodiami i delikatnym głosem Adama Younga. Rozwijaj się chłopie, czekamy na więcej, bo na razie to… różnie bywa.

Joanna Newsom

Właściwie nie wiadomo, gdzie jej płyty kłaść w sklepach płytowych. Ta amerykańska dziewczyna gra na harfie i śpiewa, dużą wagę przykłada do tekstów, często brak w jej pieśniach typowego podziału na zwrotkę i refren. Więc co to jest: neofolk?, songwriting?, już muzyka współczesna? Na pewno jest oryginalna i niebanalna. Warto posłuchać jej utworów parę razy, aby znaleźć wszystkie smaczki.

The Dillinger Escape Plan

Amerykański band grający raczej ciężką odmianę rocka, określaną jako mathcore (nietypowe struktury rytmiczne, zróżnicowana dynamika, dysonansowe riffy), podobno z elementami jazzu. Tego ostatniego ja tam nie słyszę… Komplikują swoje kompozycje, ale nie tracąc energii. Z pewnością wyróżniają się spośród setek metalowych kapel. Nie są zbyt pracowici – 4 pełnowymiarowe płyty w ciągu 23 lat istnienia…

Klaus Mittfoch, Lech Janerka

Niezbyt płodny, ale za to zawsze z najwyższej jakości muzyką i słowami są jego płyty. Legendarny Klaus Mittfoch (najlepsza płyta lat 80-tych), płyty solowe, występy gościnne. Basista, kompozytor (nowatorskie teksty), tekściarz. Zawsze ma coś mądrego do powiedzenia, choć niekoniecznie się z nim zgadzam. Ale doceniam wyjątkowość jego muzyki na naszym rynku. Nagrywa i występuje z żoną, grającą na wiolonczeli. Janerka zawsze jest trochę na uboczu szołbiznesu. Niezależność ponad wszystko?

Miał mieć łatwe życie słoń
Bóg dał mu na kurdupli broń
Trwa zaś powinność wszelka
Mimo tej wady kurdupelka
By zawsze w kłopot wprawiać go
Do góry głowa
Niech się słoń schowa
Do góry podnieś skroń
Goń słonia całe życie, goń
Choć on jest wielki, jak to słoń
Twa zaś powinność wszelka
Mimo tej wady kurdupelka
By zawsze w kłopot wprawiać go

Nowe pismo fotograficzne

We wrześniu w kioskach pojawi się nowy miesięcznik skierowany do pasjonatów fotografii cyfrowej - Digital Camera.

Digital Camera jest miesięcznikiem brytyjskim o zasięgu globalnym, którego wersje licencyjne wydawane są w szesnastu krajach. Digital Camera to poradnik dla pasjonatów cyfrowego fotografowania, zwłaszcza tych zainteresowanych lustrzankami cyfrowymi. Magazyn skierowany jest do osób doskonalących swój warsztat fotograficzny, głównie zaawansowanych amatorów i półprofesjonalistów.

Polska edycja (Digital Camera Polska - DCP) oprócz materiałów z oryginalnego wydania brytyjskiego będzie zawierała informacje przygotowane przez polską redakcję, między innymi dotyczące naszego rynku (co, gdzie i za ile kupić). Miesięcznik będzie wydawany z płytą DVD, zawierającą kursy Photoshopa, galerie zdjęć i porady bogato ilustrowane fotografiami.

Digital Camera Polska pojawi się w drugiej połowie września. Początkowy nakład pisma wyniesie 20 tysięcy egzemplarzy. Magazyn o objętości ok. 150 stron będzie kosztował 19 zł.

Źródło: wiadomości prasowe.

Magazyn "Snap Me"

Dostępny jest już drugi numer nowego magazynu internetowego dla fotografów. Wśród 30 różnych fotografii prezentowane są zdjęcia autorstwa m.in.: Macieja Bujko, Sebastiana Cviq, Marty Kochanek, Anny Łuczyńskiej, Jacka Olszewskiego, Tomka Paczkowskiego oraz Patryka Walkowicza.

"Snap Me" jest magazynem dostępnym tylko w sieci, a jego wersją drukowaną jest co miesiąc wydawana pocztówka, która wybierana jest przez czytelników.

Magazyn można oglądać na stronie: http://www.snapme.pl/

Gorillaz

Recenzenci kręcą nosami na nową płytę Gorillaz, Plastic Beach. Nie twierdzą, że Damon Albarn się nie postarał, ale wytykają jej małą, a przynajmniej mniejszą niż wcześniejsze płyty, przebojowość. Jest masa gości: Snoop Dogg, Gruff Rhys, Bobby Womack, Mos Def, Lou Reed, Mick Jones oraz Hypnotic Brass Ensemble. Goście zacni i jak widać reprezentujący różnorodne style w muzyce. Ja tam uważam, że płodność Albarna i jego pracowitość są godne podziwu i dały niezły efekt.

Animki! do dzieła!

Najlepsze gitarow albumy wszech czasów.

Portal Gibson.com sporządził listę pięćdziesięciu najlepszych gitarowych albumów wszech czasów.



1. Van Halen, Van Halen (1978)


2. The Jimi Hendrix Experience, Are You Experienced (1967)


3. Led Zeppelin, Led Zeppelin IV (1971)


4. Derek and the Dominos, Layla and Other Assorted Love Songs (1970)


5. Guns N’ Roses, Appetite for Destruction (1987)


6. Led Zeppelin, Led Zeppelin II (1969)


7. The Allman Brothers Band, At Fillmore East (1971)


8. Cream, Disraeli Gears (1967)


9. The Jimi Hendrix Experience, Electric Ladyland (1968)


10. AC/DC, Back in Black (1980)


11. Television, Marquee Moon (1977)


12. Pink Floyd, The Dark Side of the Moon (1973)


13. The Who, Live at Leeds (1970)


14. Robert Johnson, King of the Delta Blues Singers (1961)


15. The Sex Pistols, Never Mind the Bollocks, Here’s the Sex Pistols (1977)


16. Jeff Beck, Blow by Blow (1975)


17. Ozzy Osbourne, Blizzard of Ozz (1980)


18. The Rolling Stones, Exile on Main St. (1972)


19. The Who, Who’s Next (1971)


20. Black Sabbath, Paranoid (1970)


21. Ozzy Osbourne, Diary of a Madman (1981)


22. The Rolling Stones, Sticky Fingers (1971)


23. Van Halen, Van Halen II (1979)


24. Chuck Berry, The Great Twenty-Eight (1982)


25. The Stooges, Fun House (1970)


26. AC/DC, Highway to Hell (1979)


27. The Beatles, Revolver (1966)


28. Aerosmith, Rocks (1976)


29. Led Zeppelin, Led Zeppelin (1969)


30. Oasis, Definitely Maybe (1994)


31. Stevie Ray Vaughan, The Sky is Crying (1991)


32. Lynyrd Skynyrd, One More from the Road (1976)


33. The Beatles, Rubber Soul (1965)


34. The Mahavishnu Orchestra, The Inner Mounting Flame (1971)


35. Frank Marino and Mahogany Rush, Live (1978)


36. John Mayall & the Bluesbreakers, Blues Breakers with Eric Clapton (1966)


37. Thin Lizzy, Jailbreak (1976)


38. Def Leppard, High ’n’ Dry (1981)


39. Roy Buchanan, Roy Buchanan (1972)


40. The Shadows, Dance with the Shadows (1964)


41. Deep Purple, Machine Head (1972)


42. Jeff Beck, Truth (1968)


43. The White Stripes, Elephant (2003)


44. Stevie Ray Vaughan, Texas Flood (1983)


45. Chuck Berry, Chuck Berry in London (1965)


46. Danny Gatton, 88 Elmira St. (1991)


47. The Wildhearts, Earth vs. The Wildhearts (1993)


48. Led Zeppelin, Physical Graffiti (1975)


49. Pink Floyd, Wish You Were Here (1975)


50. David Bowie, The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972)

The Alan Parsons Project

Alan Parsons to człek znany głównie ze swojej działalności producenckiej. W słynnych Abbey Road Studios pracował przy płytach The Beatles, Paula McCartneya, The Hollies, The Dark Side of the Moon zespołu Pink Floyd. Gra na kilku instrumentach, stąd też pomysł na założenie własnego zespołu. The Alan Parsons Project gra niby muzykę progresywną, ale przez wiele lat na scenie były i inne rodzaje muzyki. Zawsze doskonale wykonane, zaaranżowane z elegancją i chyba… dzisiaj trochę nudne… oprócz jednej…